Gördüğü zaman görülüyordu*

Gördüğü zaman görülüyordu...

Fark etmemek ve fark edilmemek için kafası önünde yürüyordu. Zaten doğrulmaya da mecali yoktu. Yola çıktığından beri hiç durmamıştı, yememişti, içmemişti. Çok da uykusuzdu. Gözleri ağır adımlarıyla birlikte yer çekimine yenik düşüyordu.

Az kalmıştı. Günlerdir bu yolu yürüyordu. Vazgeçmeyecekti. Kapıyı bulacaktı.
Karanlık bahçelerde mezarlık kazan katiller, yerini kaybetmemek için yalanlar ile karın doyuran mezar bekçileri, hasta oğlunu ayağa kaldırabilmek için kan kokan topraklarda şifa arayan mahşer yüzlü bir kadın. Şimdi hepsi ona bakıyordu. Çünkü kafasını kaldırmış ve onları görmüştü. Sihir bozulmuş ve görünür olmuştu.


Yaşayabilmek için topraklarını kan ile besleyen Sulturikler, bu yorgun kanın kokusunu almış, insanoğluna doğru silkinivermişlerdi. Bir anda böyle yol ortasında beliriverdiyse, bir sihrin gücüyle buralarda olmalıydı. Yoksa çoktan paramparça olmuştu.

Katiller, yalancılar ve mahşer yüzlü kadın pisliklerini temizlemekten, yalan söylemekten ve oğlunu iyileştirmekten vazgeçmişti. Uykusuz insanı akşam yemeğinde yemek için hızla etrafını sardılar. Önce kim yiyecekti? Ah bu Sulturikler, saçma sapan şeyler için birbirleriyle kavga etmekten asla çekinmezlerdi. Yine girivermişlerdi bir toz bulutunun içine.

Sulturiklerin kavgasını fırsat bilen adam gözlerini yumdu. Görmeyince görülmüyorlardı.


* Uykusuz, yorgun ve insanlardan tiksindiğim bir günde yazmıştım.