Niloya hakkında yanlış bilinen gerçekler

Aslında çocuklar tarafından yanlış bilinen bir gerçek yok. Onlar Niloya'daki gerçekleri doğrudan anlıyor ve farklı yorumlamıyorlar. İşin içine büyükler girince algılar değişiyor. 

Niloya ilkokul çocuklarını da içine alabilen okul öncesi bir yapım. Bazı bölümler (fındık zamanı gibi) ucundan kıyısından büyüklere seslense de hedef kitlemiz hiç değişmedi. Ne mutlu bana ki Niloya'yı sadece hedef kitlemiz olan çocuklar değil büyükler de izliyor. Annem hastası mesela... Tüm bölümleri ezbere biliyor.

İşin içine büyükler girince Niloya'nın gördüğü bir rüya üzerine insanlar Tospikçiler ve Niloyacılar diye ikiye ayrılabiliyor! Bu yazıyı tam da bu yüzden yazıyorum. Daha fazla bölünmeyelim. Barışalım diye... 

İşte büyükler tarafından yanlış bilinen gerçekler:

"Tospik Niloya'yı terk ediyor!"

Yanlış... Tospiş hiç Niloya'ya kıyar mı? Kıymaz!
Niloya'yı kaleme aldığım ilk günden beri Tospiş hep yanındaydı. Niloya'nın en yakın dostu o! Tospik bölümünde Niloya bir rüya görüyor. Çok sevdiği Tospişi ortama yeni gelen bir tospağa ile fazla oyun oynayınca azıcık kıskanıyor. Olay bundan ibaret. Sonrasında barışıp hep birlikte oyuna devam ediyorlar.  Dünyanın en tatlı, en oyunbaz tospağası da gelse Tospik asla ama asla bırakmaz Niloya'yı!

"Tospik bunu daha önce de yapmış! Sepete saklanmış, Niloya'yı ağlatmış."

Yanlış... Ya şu tipe bakın. Şu tatlılığa bakın. Böyle tatlı bir Tospiş Niloya kızımızı üzer mi? Tospik bunu daha önce yapmamıştı. Senaryoların kronolojik geçmişine bakarsak, inanması güç ama Tospik bölümü Niloya için yazdığım ikinci bölüm! Bundan beş yıl önce falan yazıldı. Tospişin sepette kaldığı Tospik aranıyor bölümünü ise daha geçen sene yazdım. Lütfen Tospişimize sahip çıkalım. Onu böyle didikleyip üzüp ağlatmayalım.

"Niloya da çok hayırsızmış! Mete'yi görünce Tospik'i hemen satıyormuş."

Çık çık bu da doğru değil! Niloya Tospiş ezilmesin diye hiç düşünmeden acemi patenleriyle kendini bisikletlerin önüne atmıştır. Onu kurtarmak için yeri gelmiş denizleri aşmış, yeri gelmiş keçiyi kovalamıştır. Niloya'nın olmazsa olmazıdır Tospik! Başından beri de dediğim gibi Tospik Niloya'yı terk etmedi! Etmeyecek...

"Niloya'yı yazan kişi olarak Karadenizli olduğum düşünülüyor ve söyleniyor."

Niloya projesini oluştururken sıkça Karadeniz'e gidip geldiğim ve bu seyahatlerden etkilendiğim doğrudur. Eşim Karadenizli ve kendisiyle özellikle Niloya projesini oluşturduğum dönemlerde sıkça Karadeniz turu yapıyorduk. Bundandır Niloya, Karadenizli oldu.
Ben ise Küçükçekmece'de doğdum, büyüdüm. Bakmayın İstanbul'da bir ilçe olmasına. Ben çocukken özellikle Soğuksu bildiğiniz köydü. Kümesler, inekler, tren, çamlık ve göl arasında büyüdüm. Niloya'nınkine benzer bir dünyam vardı.

Sadece benim değil biraz da annemin çocukluğu vardır Niloya'da! Annem çocukluğunu Adıyaman'ın Gerger ilçesinde geçirmiş. Daha 4 aylık bir bebekken, anneannemle dedem ayrılınca, babasında kalmış ve üvey annesiyle büyümüş. Çok ilgili ebeveyn değillermiş. O da bütün gün dağlarda, kırlarda, bayırlarda kuzularını otlatır, tavuklarını severmiş. En yakın dostları onlarmış. Annesizliğin açtığı büyük sevgi boşluğunu hayvanlarını severek doldururmuş. Yaramaz keçi, Sarı kanat, Benekli, buzağı Miniş hep annemin bana anlattığı hikayelerdendir. Yeni öyküler yazmaya başlamadan önce mutlaka annemin fikrini alırım. Şimdi artık Niloya'yı yazarken nerelerden beslendiğimi ve nereli olduğumu biliyorsunuz. Niloya bu ülkenin çocuğudur. Bizim toprakların... Bu konuda da aydınlandığımıza göre artık yazımı burada bitirebilirim.
Özetle, Niloya ve Tospik birbirini çok seviyor. Hiçbir rüzgar onları ayırmıyor. Siz de ayrılmayın. Barış ve neşe içinde kalın olur mu?

Kucak dolusu sevgiler...

Arzu Demirel Birinci